Ma czterdzieści dziewięć lat, a w swoim rodzimym kraju (Szwecji) dał się poznać przede wszystkim jako scenarzysta. I to nie byle jaki, bo kojarzy z adaptacją wybitnych dzieł. Jakich? Wystarczy spojrzeć na tytuł debiutanckiej powieści Ahnhema, chwilę się zastanowić, a odpowiedź powinna przyjść sama. I jeśli Ofiara bez twarzy skojarzy Wam się z pierwszym tomem serii o Wallanderze Henninga Mankella, to trafiliście w dziesiątkę (jego książka, gwoli ścisłości, to Morderca bez twarzy). Czy coś więcej trzeba podkreślić na wstępie? Może tylko to, że pierwszy kryminał Ahnhema był wyczekiwany już od momentu, kiedy pojawiły się pierwsze wieści na ten temat. Oczekiwania czytelników były duże, a szwedzki wydawca systematycznie je podsycał, twierdząc, że scenarzysta Wallandera stanął na wysokości zadania i stworzył dzieło godne samego mistrza Mankella. Czy tak rzeczywiście się stało? Na razie niech za odpowiedź świadczy fakt, że prawa do tłumaczenia Ofiary bez twarzy sprzedano już do kilkunastu krajów, na horyzoncie pojawiła się opcja na ekranizację, a sam Stefan Ahnhem pisze już… trzecią część swojej serii. I dobrze. Byle tylko się pospieszył! Urodzony w Sztokholmie pisarz w wywiadach podkreśla, że nigdy nie planował kariery pisarskiej – przeciwnie, w dzieciństwie raczej trudno przychodziło mu składanie słów w zdania. Należy być mu jednak wdzięcznym, że ostatecznie zdecydował się na ten fach, bo serwuje nam kryminalną rozrywkę najwyższych, o jaką coraz trudniej w zalewie skandynawskich pozycji z tego gatunku. A jeśli obawiacie się, że to człowiek, który z przypadku zajął się pisaniem, to warto wiedzieć, że wszelka rezerwa jest nieuzasadniona – na dowód tego niech świadczy fakt, że związek zawodowy pisarzy szwedzkich już jakiś czas temu powierzył Ahnhemowi miejsce w zarządzie tej organizacji. Ale starczy suchych faktów – tym bardziej, że przed nami soczysta lektura. Ofiara bez twarzy to kawał dobrej literatury z pogranicza klasycznego skandynawskiego kryminału i amerykańskiego thrillera. Mamy tutaj wracającego w rodzinne strony policjanta, który zaczyna zajmować się sprawą dotykającą jego własnej przeszłości. Przepis na ciekawą fabułę? Niekoniecznie, ale w przypadku Stefana Ahnhema z pewnością! Z każdym kolejnym rozdziałem pokazuje nam bowiem coraz więcej mroku, który tkwi od lat w społeczności Helsingborga. I wprawdzie podsuwa nam przy tym wiele wskazówek (głównie za pomocą dziennika prowadzonego przez pewną postać), ale nie na tyle, byśmy sami zgadli, kto i dlaczego morduje. Przeciwnie, autor zwodzi nas za nos, pozwala sądzić, że rozwikłaliśmy zagadkę, po czym okazuje się, że to on jest górą w śledczym starciu pisarza z czytelnikiem. A takie sytuacje...