Niespełna dwa lata po brawurowym wkroczeniu na scenę polskiego kryminału Katarzyna Puzyńska wydaje piątą już część sagi o śledczych z Lipowa. Właśnie ukazały się „Utopce”, nastrojowa opowieść snuta przez dwa pokolenia, osadzona w maleńkiej wsi – za dnia urokliwej, o zmierzchu niepokojącej. O tym czy kryminał to wyłącznie zagadka, czy każdy potrafi zabić i czy odważyłaby się uczestniczyć w prawdziwym śledztwie, z autorką rozmawia Karolina Głowacka.   Karolina Głowacka: Tempo wydawania twoich książek jest imponujące. Przyznaj, część czekała w szufladzie? Ta historia od początku pomyślana była jako seria, więc kiedy wydawany był „Motylek”, moja pierwsza książka, ja pracowałam już nad czwartą. Wiele osób myśli, że udaje mi się napisać książkę w miesiąc, ale to niestety byłoby bardzo trudne (śmiech). Tym bardziej, że trzeba pamiętać, że to nie tylko sam moment zapisu, ale tworzenie postaci, praca nad historią i robienie researchu. Wszystko to zajmuje sporo czasu. Praca nad powieścią trwa zdecydowanie znacznie dłużej niż miesiąc! Szczególnie tak grubych! Tak, moje książki rzeczywiście są dosyć długie. Najkrótsza ma chyba 540 stron, najdłuższa ponad 740. Lubię czytać grube książki i sama takie piszę. Nie lubisz się rozstawać z bohaterami? Nie, nie lubię. Ani jako czytelnik, ani jako autor. Z tego powodu uwielbiam serie. Dla pisarza to fajna sprawa. Za każdym razem wraca do swoich bohaterów, odkrywa co u nich słychać. Bohaterowie stają się naszymi dobrymi znajomymi. Chociaż nie zawsze wszystkich darzymy sympatią! Zależy ci na prawdopodobieństwie wydarzeń w twoich książkach? W posłowiu do najnowszej, „Utopców”, piszesz, że dość swobodnie traktujesz policyjne procedury. Kryminał to gatunek, w którym oczywiście warto trzymać się realiów, ale z drugiej strony to jednak fikcja literacka, nie dokument, czy policyjne akta. To powieść, coś co ma sprawiać czytelnikowi radość z lektury. Gdybym trzymała się w stu procentach realnych procedur, efekt mógłby być po prostu zwyczajnie nudny. To nic wyjątkowego. Pewien znany zagraniczny autor przyznał podobno, że zdarza mu się wymyślić sobie kaliber broni, bo tak mu pasuje. Reasumując, trzymam się realiów, ale czasem, gdy wymaga tego płynność narracji, zmieniam szczegóły. Pytam o to także dlatego, że ciekawi mnie, czy dla ciebie kryminały to wyłącznie rozrywka, zagadka, gra intelektualna z czytelnikiem? Czy może pole do refleksji nad człowiekiem, nad tym, że jest zdolny do zła? Na pewno współcześnie kryminał nie jest już tylko zagadką. Oczywiście jest ona nadal ważną częścią, daje tę radość z czytania. Ale w moim odczuciu...